Nørrebro to dzielnica w centrum Kopenhagi, którą zamieszkują przedstawiciele 60 różnych kultur. Ten najbardziej zróżnicowany etnicznie obszar miasta przez długi czas był postrzegany jako przestrzeń niebezpieczna, zniszczona i ponura.

Aktualnie, dzięki stworzonemu tam parkowi miejskiemu Superkilen, jest to jedna z piękniejszych i niezwykłych części miasta. Impulsem do budowy parku był plan rewitalizacji tej części Kopenhagi, a myślą przewodnią było zbliżenie do siebie owych kilkudziesięciu narodowości, które zamieszkują ten teren. Projektem i wykonawstwem tego pomysłu zajęły się trzy firmy, które specjalizują się w różnych dziedzinach — od działalności artystycznej przez architekturę i urbanistykę aż do architektury krajobrazu. W projektowaniu parku, poprzez liczne konsultacje, spotkania i rozmowy brali również udział mieszkańcy.

Powstała wielokulturowa, zaprojektowana wspólnymi siłami przestrzeń podzielona na trzy części: czerwoną, czarną i zieloną. Czerwony skwer to przestrzeń pomalowana na jaskrawe kolory, która jest przeznaczona na rekreację, sport i rozrywkę. Czarna część to klasyczny skwer będący centrum spotkań i odpoczynku. Cała nawierzchnia placu pokryta jest siatką białych linii, które omijają liczne siedziska, ławki i fontannę. Całość uzupełnia park, czyli strefa zielona.

Przy zreorganizowanych drogach rowerowych stanęły angielskie kosze na śmieci, norweskie i holenderskie stojaki rowerowe, a rynsztoki przykryły włazy z Gdańska, Paryża i Zanzibaru. Na terenie parku zobaczyć można meble miejskie i inne elementy kulturowe z 62 krajów.

Każdej społeczności mieszkającej w sąsiedztwie placu autorzy projektu pozwolili ustawić na nim pamiątkę z rodzinnych stron, wakacji albo wymarzony gadżet. Sprowadzono więc 108 obiektów z najdalszych zakątków świata.

Przestrzeń parku stała się swoistym muzeum kultury, w którym zobaczyć można neon z USA, potężny żyrandol z Włoch, czarnego byka z Costa del Sol, zjeżdżalnię z Czarnobyla, huśtawki z Iraku, indiańską ściankę wspinaczkową, a także wiele rodzajów ławek i siedzisk (np. z Brazylii, Wielkiej Brytanii, Iranu, Szwajcarii). W tej przestrzeni funkcjonuje nawet system nagłośnieniowy sprowadzony z Jamajki. To wszystko zostało zgromadzone na życzenie mieszkańców, którzy chcieli mieć namiastkę swojej kultury w miejscu zamieszkania. Dzięki temu przestrzeń parku stała się autentycznie przestrzenią współistnienia, za którą każdy czuje się odpowiedzialny.