Decyzja w sprawie wpisu na Listę Światowego Dziedzictwa polskich obiektów zapadła pod koniec czerwca 2013 r. na 37. sesji Komitetu Światowego Dziedzictwa UNESCO, która odbyła się w Phnom Penh w Kambodży. To pierwszy wpis polskich zabytków na listę UNESCO od 7 lat. Ostatnio — w 2006 r. — na listę tę wpisano Halę Stulecia we Wrocławiu.
Jako pierwsze na nową listę trafiły cerkwie z polskiego i ukraińskiego rejonu Karpat. O wpis 16 drewnianych cerkwi — polskich i ukraińskich — przez wiele lat starał się Narodowy Instytut Dziedzictwa z przedstawicielami strony ukraińskiej: Państwowym Historyczno-Architektonicznym Rezerwatem w Żółkwi oraz Naukowo-Badawczym Instytutem Badania Zabytków w Kijowie.
Nowy seryjny wpis na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO obejmuje 8 obiektów z terenu Polski. Są to podkarpackie cerkwie w Radrużu, w Chotyńcu, w Smolniku, w Turzańsku oraz cerkwie małopolskie: w Powroźniku, w Owczarach, w Kwiatoniu i w Brunarach Wyżnych. Pozostałe 8 cerkwi tworzących nowe miejsce światowego dziedzictwa UNESCO znajduje się po stronie ukraińskiej.
Jako kolejny wpis należy potraktować rozszerzony wpis Kopalni Soli w Wieliczce o kopalnię w Bochni i Zamek Żupny pod wspólną nazwą Królewskie Kopalnie Soli w Wieliczce i Bochni.
Inicjatywę w tej sprawie podjęła dyrekcja Kopalni Soli w Bochni przy ścisłej współpracy dyrekcji Kopalni Soli w Wieliczce oraz Muzeum Żup Krakowskich w Wieliczce. Koordynacji opracowania i nadzoru nad kształtem wniosku podjął się Narodowy Instytut Dziedzictwa.