Pod tą nazwą w Warszawie, od 6 do 8 maja br. odbywał się konferencja, której organizatorem jest Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Narodowy Instytut Dziedzictwa, przy współpracy z: Centrum Światowego Dziedzictwa UNESCO, Polskim Komitetem ds. UNESCO, Polskim Komitetem Narodowym ICOMOS, Zamkiem Królewskim w Warszawie, Łazienkami Królewskimi i Stołecznym Konserwatorem Zabytków.

Jak informują organizatorzy, niszczenie światowego dziedzictwa, szczególnie w ostatnich latach, stało się istotnym i palącym problemem międzynarodowej społeczności. Konflikty zbrojne czy katastrofy naturalne występujące w różnych rejonach świata niosą ze sobą spustoszenie miejsc o wyjątkowym znaczeniu dla całej ludzkości. Rodzi to pytania o sposób i zakres ochrony, rehabilitacji czy odbudowy uszkodzonych lub zniszczonych miejsc światowego dziedzictwa — szczególnie jako działań systemowych, pojawiają się coraz częściej.

Dlatego też Polska, jako państwo-strona Konwencji, realizując deklaracje zawarte w decyzjach Komitetu Światowego Dziedzictwa nr 40 COM 7 z 2016 r. i 41 COM 7 z 2017 r., wraz z Centrum Światowego Dziedzictwa, podjęła się organizacji konferencji o tej właśnie tematyce.

Również miejsce konferencji nie jest przypadkowe, gdyż Polska, a w szczególności Warszawa doświadczyła tragedii celowego zniszczenia i konieczności uporania się z różnego rodzaju wyzwaniami, mającymi na celu powrót do normalnego funkcjonowania. Historyczne centrum Warszawy zostało wpisane na Listę światowego dziedzictwa jako jedno z pierwszych. Wyjątkową wartość tego dobra dostrzeżono m.in. w kompleksowej odbudowie zniszczonego w warstwie materialnej miasta, u którego podstaw rekonstrukcji legła siła ducha i determinacja narodu. Wpis ten przez wiele lat miał duży wpływ na rozumienie pojęcia autentyczności miejsc światowego dziedzictwa i kształtowanie podejścia do zagadnienia odbudowy.

Więcej informacji o konferencji na stronie World Heritage recovery.