W Dz.U. z 27 sierpnia 2019 r. pod poz. 1622 opublikowano Ustawę z 31 lipca 2019 r. o świadczeniu uzupełniającym dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji (dalej: ustawa).

Świadczenie uzupełniające przysługuje osobom uprawnionym, które:

  • ukończyły 18 lat i których niezdolność do samodzielnej egzystencji została stwierdzona orzeczeniem o całkowitej niezdolności do pracy i niezdolności do samodzielnej egzystencji albo orzeczeniem o niezdolności do samodzielnej egzystencji, albo orzeczeniem o całkowitej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym i niezdolności do samodzielnej egzystencji, albo orzeczeniem o całkowitej niezdolności do służby i niezdolności do samodzielnej egzystencji (art. 2 ust. 1 ustawy);
  • nie posiadają prawa do świadczeń pieniężnych finansowanych ze środków publicznych albo suma tych świadczeń o charakterze innym niż jednorazowe, wraz z kwotą wypłacaną przez zagraniczne instytucje właściwe do spraw emerytalno-rentowych, z wyłączeniem renty rodzinnej przyznanej w okolicznościach, o których mowa w art. 68 ust. 1 pkt 3 Ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz.U. z 2018 r. poz. 1270 ze zm.), zasiłku pielęgnacyjnego oraz innych dodatków i świadczeń wypłacanych wraz z tymi świadczeniami na podstawie odrębnych przepisów przed dokonaniem odliczeń, potrąceń i zmniejszeń, nie przekracza kwoty 1600 zł miesięcznie (art. 2 ust. 2 ustawy).

Ustalenie prawa do świadczenia uzupełniającego następuje na wniosek osoby uprawnionej. Składa się go odpowiednio do organu wypłacającego świadczenie emerytalno-rentowe albo rentę socjalną, a w przypadku pozostałych osób uprawnionych — do ZUS. Natomiast przyznanie prawa do świadczenia uzupełniającego, odmowa prawa do świadczenia uzupełniającego, zmiana wysokości świadczenia uzupełniającego oraz stwierdzenie ustania prawa do świadczenia uzupełniającego następuje w drodze decyzji.

Świadczenie uzupełniające:

  • przysługuje osobie uprawnionej w wysokości nie wyższej niż 500 zł miesięcznie, przy czym łączna kwota świadczenia uzupełniającego i świadczeń nie może przekroczyć 1600 zł miesięcznie; w razie przyznania, ustania lub ponownego obliczenia wysokości świadczeń świadczenie uzupełniające podlega ponownemu obliczeniu z urzędu, w taki sposób, aby łączna kwota tych świadczeń wraz ze świadczeniem uzupełniającym nie przekroczyła kwoty 1600 zł miesięcznie, z zastrzeżeniem wyłączeń;
  • nie przysługuje osobie uprawnionej, która jest tymczasowo aresztowana lub odbywa karę pozbawienia wolności, z wyjątkiem osoby uprawnionej, która odbywa karę pozbawienia wolności w systemie dozoru elektronicznego;
  • przysługuje od miesiąca, w którym zostały spełnione warunki wymagane do jego przyznania, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek o to świadczenie.

Ze świadczenia uzupełniającego nie dokonuje się potrąceń i egzekucji.

Szacuje się, że wnioski o przyznanie świadczenia uzupełniającego może złożyć około 850 000 osób.

Natomiast ustalenie prawa do świadczenia uzupełniającego, na wniosek złożony do 30 listopada 2019 r., następuje w terminie nie dłuższym niż 60 dni od dnia wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Świadczenie uzupełniające przysługuje od miesiąca złożenia wniosku na zasadach określonych w ustawie.

Większość przepisów ustawy obowiązuje od 1 października 2019 r.