Swoistym paradoksem jest fakt, że bohaterowie dawnych filmów etnograficznych nigdy nie widzieli siebie na ekranie, a lokalna społeczność często nawet nie wie, jaki wkład w badanie kultury i zachowanie narodowego dziedzictwa wnieśli dawni jej mieszkańcy.

Wynika to stąd, że filmy były realizowane kamerą filmową na taśmie 16 mm i zanim je zdigitalizowano — w XXI w. — można je było obejrzeć tylko przy użyciu profesjonalnego projektora, co było możliwe wyłącznie w miejscu wyposażonym w sprzęt kinowy.

Pracownicy warszawskiego Muzeum Etnograficznego postanowili to zmienić, realizując projekt Muzeum w terenie. Etnograficzne reminiscencje filmowe. Jego celem jest powrót w wybrane miejsca badań terenowych, które prowadzili od końca lat 60. do 80. XX w., Piotr Szacki i Krzysztof Chojnacki.

Pracownicy odszukują bohaterów fotografii i filmów lub ich potomków, aby udostępnić im zapisy, których nigdy nie widzieli. Spotkania prezentujące filmy, fotografie oraz zasoby muzeum z danego terenu odbywają się na forum społeczności lokalnej w siedzibie najbliższego domu kultury, wiejskiej świetlicy, szkoły, biblioteki lub muzeum.

Celem tej etnograficznej reminiscencji jest „oddanie terenowi” zebranych przez muzeum treści, a tym samym wzmocnienie poczucia wartości z posiadanych przez te społeczności zasobów kulturowych. Przy okazji pracownicy prowadzą również etnograficzne warsztaty i fotografują współczesność „filmowych” miejscowości.